ΡΑΨΩΔΙΑ Ω
Την επόμενη μέρα, ο Οδυσσέας με τον Τηλέμαχο και τον Εύμαιο έφτασαν στο σπίτι του γερο Λαέρτη, που ήταν απόμερα από το παλάτι.
Εκεί, τον συνάντησαν να σκαλίζει στο αγρόκτημά του. Ο Οδυσσέας τον πλησίασε παριστάνοντας έναν επισκέπτη από μακριά που αναζητούσε τον βασιλιά της Ιθάκης. Ο Λαέρτης τότε δάκρυσε περιγράφοντας τον πόνο για την απουσία του γιου του, που μπορεί να χάθηκε στη θάλασσα, χωρίς να προλάβει η μάνα του να τον ξανασφίξει στην αγκαλιά της.
Ο Οδυσσέας με δάκρυα στα μάτια αποκάλυψε την ταυτότητά του, ότι ήταν πια στην πατρίδα του και ότι ελευθέρωσε τον τόπο και το σπίτι του από τη μάστιγα των μνηστήρων.Του έδειξε μάλιστα την ουλή στο γόνατό του σημάδι από ένα κυνήγι στον Παρνασσό.Ο Λαέρτης όμως ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτός μπροστά του ήταν ο Οδυσσέας.
Εκείνος όμως του θύμισε και κάτι ακόμα που μόνο ο Λαέρτης γνώριζε. Όταν γεννήθηκε, σε εκείνο το ίδιο το κτήμα ο Λαέρτης φύτεψε δώδεκα αχλαδιές, σαράντα συκιές, δέκα μηλιές και χίλια κλήματα για τον μονάκριβο γιο του.
Τότε ο Λαέρτης ξέσπασε κι εκείνος σε κλάματα, κι έμεινε πολλή ώρα στην αγκαλιά του Οδυσσέα. Μετά από αυτό ετοίμασαν όλοι μαζί ένα γεύμα για να γιορτάσουν, να φάνε και να πιουν στο σπίτι του Λαέρτη.
Ο κίνδυνος όμως δεν είχε ακόμα περάσει καθώς μόλις μαθεύτηκε το φονικό των μνηστήρων, μεγάλο πλήθος των συγγενών τους μαζεύτηκε και με τα όπλα επιτέθηκαν στον Οδυσσέα τον Τηλέμαχο και τους υπόλοιπους.Για καλή τους τύχη επενέβη η ίδια η Αθηνά που μπήκε μπροστά στο αγριεμένο πλήθος και τους διέταξε να αποχωρήσουν.
Εκείνοι υπάκουσαν κι έτσι ήλθε επιτέλους η ειρήνη στην πατρίδα και την καρδιά του Οδυσσέα. Ο βασιλιάς της Ιθάκης ήταν και πάλι στο θρόνο του, με τιμές και δόξα μπορούσε να χαρεί την επιστροφή του στην Ιθάκη.Ωστόσο οι περιπέτειες του Οδυσσέα δεν τελείωσαν, εδώ αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.